Kristinn Rúnar Kristinsson

Blendnar tilfinningar..!

Ég held að allir geti verið sammála því að stórmót er ekki eins skemmtilegt án Englands en það er samt svo gaman að sjá hvað Englendingar verða snar brjálaðir þegar gengur illa =)... Ég var eiginlega meira fúll en glaður að Ísraelar unnu Rússa, það er náttúrulega algjör snillingur að þjálfa Rússana, Guus Hidding. Ég býst við því úr þessu að England fari áfram, á ekki von á því að þeir tapi á Wembley.

	Ísrael vann Rússland og England í góðum málum
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Flokkur: Bloggar | 17.11.2007 | 21:13 | Facebook

Athugasemdir

Ég er ekki sammála, þetta helv landslið er óþolandi. Fær nánast alla umfjöllun á hverju móti og hin liðin fá einhvern skít á priki, enda veit engin neitt um hin liðin nema um einhvern aula sem spilar í ensku deildinni eða spilaði á englandi...annars er það bara "nei hann er drullugóður þessi nr. 10 hjá hinu liðinu" Þetta er óþolandi Englandsdýrkun hérna og SÝN ætti að skammast sín fyrir að vera hlutdrægir eins og smábörn, þeir m.a.s vildu fá Skota áfram á kostnað miklu betri knattspyrbumanna eins og Ítala eða Frakka.

Addi E (IP-tala skráð) 18.11.2007 kl. 13:35

Bæta við athugasemd [Innskráning]

Ekki er lengur hægt að skrifa athugasemdir við færsluna, þar sem tímamörk á athugasemdir eru liðin.

Höfundur

Kristinn Rúnar Kristinsson

Ég er 27 ára Kópavogsbúi í húð og hár. Gallharður Bliki í fótboltanum en ég var síðan í tvö ár í Haukunum í körfunni frá 2007-2009. Þar mynduðust mikil tengsl, þannig að ég myndi segja að ég sé Bliki í fótboltanum og Hawks-ari í körfunni... Ég er að berjast fyrir vitundarvakningu um geðsjúkdóma í landinu. Sjálfur er ég með geðhvörf, það lýsir sér í djúpu þunglyndi og svo mikilli maníu (oflæti). Um 80% tímans er ég samt einkennalaus og t.d. yfir þriggja og hálfs árs tímabil frá 2011-2014 var ég alveg stabíll og frábærir hlutir gerðust. Þunglyndið byrjaði þegar ég var tólf ára en manían kom inn árið 2009 þegar ég var tvítugur. Þar með var ég greindur með geðhvörf en veikindin eru hluti af mér sjálfum og hef ég lært gríðarlega mikið af þeim öll þessi ár. Ég myndi aldrei skipta sveiflunum út fyrir „hið venjulega líf". Geðsjúkdómar eru ekki til að skammast sín fyrir, galopnum umræðuna :)